پری بیوتیک ها

نقش پری بیوتیک ها

برای درک نقش پری بیوتیک، ابتدا باید بدانید پروبیوتیک چیست (پروبیوتیک ها)، زیرا اغلب با یکدیگر اشتباه گرفته می شوند. پروبیوتیک ها میکروارگانیسم های زنده ای هستند که از روده انسان جدا شده اند و زمانی که به مقدار کافی مصرف شوند اثرات مفیدی در بدن دارند. پروبیوتیک ها را می توان در مکمل های غذایی و غذاهای تخمیر شده یافت.

پری بیوتیک ها به عنوان منبع غذایی برای میکروارگانیسم های روده عمل می کنند، بنابراین باید فرایند هضم را دور بزنند و به روده بزرگ برسند. میکروارگانیسم های روده برای زنده ماندن، پری بیوتیک ها را متابولیزه و تخمیر می کنند. این فرآیند متابولیسم و تخمیر برای سلامت روده مفید می باشد زیرا با تولید متابولیت های جانبی از راه های مختلفی به سلامت بدن کمک می کند.

موادی که برای رشد باکتری­ های روده به عنوان سوبسترا استفاده می­ شوند، عموما از طریق رژیم غذایی وارد می­ شوند و شامل آن دسته از غذاهایی هستند که در قسمت­ های فوقانی دستگاه گوارش جذب نمی­ شوند. این مواد غذایی شامل الیگوساکاریدهای غیر قابل هضم، فییبرهای رژیمی و پروتئین­ هایی هستند که به طور هضم نشده به روده بزرگ می­ رسند. بعضی از پپتید ها، پروتئین­ ها و برخی لیپید های ویژه هم می­ توانند به عنوان پری­ بیوتیک محسوب شوند اما کربوهیدرات­ های غیر قابل هضم، پری­ بیوتیک­ های معتبرتری هستند. پری بیوتیک ها ممکن است به صورت طبیعی یا به صورت سنتز شده وجود داشته باشند.

اغلب فیبرهای غذایی به عنوان پری بیوتیک در نظر گرفته می‌شوند، اما از نظر علمی تنها زیر مجموعه‌ ای از فیبرهای غذایی به عنوان پری بیوتیک ها واجد شرایط هستند که به جای کل اکوسیستم میکروبی، بر گروه محدودی از میکروارگانیسم‌ ها (لاکتوباسیل­ ها و بیفیدوباکترها) در میزبان تأثیر بگذارد. هنگامی که پری بیوتیک ها توسط میکروارگانیسم های روده تجزیه می شوند، بسته به نوع پری بیوتیک، اسیدهای چرب با زنجیره کوتاه متفاوتی ایجاد می شوند که تامین انرژی برای سلول های روده بزرگ، کمک به تولید مخاط و کمک به کاهش التهاب و افزایش ایمنی را انجام می دهند. با توجه به اینکه میکروارگانیسم های مختلف ممکن است از پری بیوتیک های متفاوتی استفاده کنند، بنابراین همه پری بیوتیک ها اثری یکسان در بدن ندارد.